Witold Eichler urodził się 23 marca 1874 roku w Międzyrzecu Podlaskim. Po ukończeniu gimnazjum w Siedlcach zapisał się na Wydział Medycyny Uniwersytetu Warszawskiego.

Witold Eichler wychował się w domu, w którym ojciec – aptekarz prowadził patriotyczną działalność wśród ludności unickiej prześladowanej przez carat. Przykład wyniesiony z domu rodzinnego sprawił, że już w pierwszym roku studiów rzucił się w nurt konspiracyjnej antycarskiej grupy „Kilińczyków”. Za przynależność do tejże organizacji został aresztowany i osadzony na Pawiaku. Skazano go wówczas na 3 – letnie zesłanie do guberni orłowskiej oraz pozbawiono prawa do dalszego studiowania. W 1894 roku, w wyniku amnestii ogłoszonej po śmieci cara Aleksandra III, powrócił z zesłania. Dalsze studia podjął na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Dorpacie, który ukończył w 1900 roku uzyskując stopień doktora medycyny. W 1905 roku osiedlił się w Pabianicach, z którymi związany był już przez całe życie. Tu rozpoczął pracę zawodową oraz poświęcił się działalności społecznej, politycznej i kulturalnej. Znajdował również czas na swe pasje życiowe – etnografię i entomologię. W. Eichler zawsze podkreślał swoje wielkie zamiłowanie do przyrody i podróży. Podczas urlopów zwiedził wiele krajów europejskich m.in. Francję, Kaukaz, Włochy, Maltę, Bułgarię, Rumunię, Jugosławię, Węgry i Monako. Poznał również Palestynę, Azję Mniejszą, Algierię, Maroko, Tunis i Trypolitanię. Wszędzie gromadził zbiory zoologiczne, botaniczne i etnograficzne. Uzupełniał je w miarę swych podróży.

W czasie I wojny światowej zmobilizowano go jako lekarza w armii rosyjskiej. W latach 1914 – 1918 przebywał kolejno w Brześciu nad Bugiem, na Kaukazie, w Persji, Gruzji. Zebrał tam wówczas obfite zbiory chrząszczy, które były podstawą do napisania szeregu prac naukowych, obejmujących nie tylko wykazy gatunków zebranych na wspomnianych obszarach, ale również opisy kilku nowych gatunków i odmian.

Witold Eichler nie zrezygnował z pracy społecznej nawet w warunkach wojennych. W Trapezundzie działał wśród polskich uchodźców . Był przewodniczącym Koła Polaków Wojskowych. Prowadził akcje oświatowe, zakładał czytelnie i biblioteki.

W roku 1918 wrócił do Pabianic, przyjął funkcję naczelnego lekarza Kasy Chorych i ponownie zaangażował się w pracę polityczną i kulturalną na rzecz miasta. Był przewodniczącym Rady Miejskiej, jednym z założycieli i wieloletnim prezesem Pabianickiego Koła Macierzy Szkolnej, Ligi Ochrony Przyrody, PCK, Polskiego Związku Entomologicznego. Z jego inicjatywy powołano do życia w Pabianicach Towarzystwo Przeciwgruźlicze , Towarzystwo Eugeniczne, Polskie Towarzystwo Krajoznawcze. Brał czynny udział w pracach Polskiego Towarzystwa Zoologicznego i Przyrodniczego             im. M. Kopernika. Był założycielem i redaktorem „ Gazety Pabianickiej”. W okresie międzywojennym działał jako Delegat Izby Lekarskiej w Łodzi i członek zarządu tejże Izby.

Wybuch II wojny światowej ponownie wyrwał go z Pabianic. Lata 1939 – 1940 spędził        w Rumunii, a 1940 – 1941 w Palestynie. Ostatecznie osiadł w Rodezji Północnej (obecnie Zambia), gdzie przebywał do 1946 roku. Zgromadził tam ogromne i wartościowe zbiory zoologiczne, botaniczne i etnograficzne. Po powrocie do kraju ofiarował ponad 20 skrzyń (250 tys. owadów) Instytutowi Zoologicznemu PAN w Warszawie, zielnik obejmujący ponad 1000 roślin i zbiory mineralogiczne – Uniwersytetowi Łódzkiemu, zbiory etnograficzne zaś przekazał Muzeum w Pabianicach.

Do ostatnich lat swego życia dr Eichler był czynny nie tylko zawodowo, ale i społecznie. Swój dom przekazał Towarzystwu Szkół Świeckich z myślą urządzenia tu biblioteki dla dzieci i młodzieży. Był również jednym z organizatorów Stowarzyszenia Ateistów                 i Wolnomyślicieli w Pabianicach. Wykazywał aktywność w życiu naukowym Polskiego Związku Entomologicznego oraz Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. W latach powojennych ogłosił także kilka artykułów o przyrodzie Afryki w czasopiśmie „Wszechświat”.

Witold Eichler był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Niepodległości, posiadał również szereg dyplomów i odznak honorowych.

Zmarł 16 października 1960 roku w Pabianicach. Pochowano go w alei zasłużonych na cmentarzu komunalnym.

Witold Eichler pochodził z zasłużonej i wykształconej rodziny o głębokich tradycjach patriotycznych i naukowych.

Jego dziadek, Karol Eichler, był znanym aptekarzem w Międzyrzecu Podlaskim, który wsławił się walką z epidemiami cholery i został odznaczony szlachectwem przez cara. W 1847 roku Karol stworzył „Instrukcję dla mojej apteki” — pierwszy polski kodeks aptekarski.

Stronnikami idei niepodległościowych byli też inni członkowie rodziny, m.in. stryj Witolda — Bogumir Eichler. Był on botanikiem, geodetą i uczestnikiem powstania styczniowego, a jego badania przyrodnicze publikowano w „Pamiętniku fizjograficznym”.

Rodzina Eichlerów cieszyła się szacunkiem w lokalnej społeczności Międzyrzeca i pozostawała zaangażowana w rozwój nauki oraz edukacji. W takim środowisku młody Witold wyrastał w duchu służby, wiedzy i obowiązku wobec ojczyzny. Te wartości towarzyszyły mu przez całe życie – zarówno jako lekarzowi, jak i społecznikowi oraz kolekcjonerowi.

Tekst i fotografia ze zbiorów Muzeum Miasta Pabianic.