Karol Ferdynand Eichler urodził się w 1792 roku w Bydgoszczy. Pozostawił po sobie rękopis „Bieg życia mój”, w którym szczegółowo przedstawił swoje życie na tle wydarzeń, którymi żyło społeczeństwo polskie okresu Księstwa Warszawskiego, Kampanii Moskiewskiej oraz Królestwa Polskiego. Obejmuje on lata 1809 – 1852, skupimy się jednak na okresie międzyrzeckim.

Karol Eichler pierwszy raz zetknął się z Międzyrzecem w 1819 r., przyjechał tu wówczas w celu zbadania stanu apteki Barańskiego, który to „absolutnie nie nadawał się do pracy aptekarskiej”. Barański prawdopodobnie zdawał sobie sprawę ze swojej nieprzydatności w aptece, ponieważ sam zaproponował Eichlerowi jej odkupienie. Już wtedy dojrzała w nim decyzja osiedlenia się na stałe w Międzyrzecu. A ponieważ marzył o własnej aptece – zaciągnął w Warszawie pożyczkę na zakup urządzeń i leków i wrócił tu jeszcze tego samego roku z dobrem umieszczonym na pięciu furmańskich brykach.

Od razu i z ogromną energią przystąpił wraz z podaptekarzem Michałem Kosickim do urządzenia apteki, która była gotowa do 1 listopada 1819 roku. Na brak pracy Eichler w aptece narzekać nie mógł, po lekarstwa przychodzili mieszkańcy nie tylko z Międzyrzeca, ale i z okolicy. Po roku pracy mógł już utrzymać żonę, co z dumą odnotował w swoim pamiętniku.

26 października 1920 roku w Warszawie ożenił się z Fanny Matyldą z Hoefftów i po kilku dniach przyjechał z żoną do Międzyrzeca. W lipcu 1821 r. kupił dom od małżonków Barańskich położony przy ul. Lubelskiej 69, a w maju 1823 r. nabył plac powiększając podwórze i zakładając ogród. W październiku 1826 r. kupił kolejny plac. Wybudował drewniany dom i stajnię, wymurował piwnice. Następnie wydzierżawił dodatkową ziemię i założył plantację ziół aptecznych. Zioła przerabiał w laboratorium przyaptecznym, a część z nich dostarczał odbiorcom warszawskim. Praca ponad siły spowodowała, że Karol Eichler zaczął chorować.

Rok 1830 przyniósł mu zaszczytną funkcję – został mianowany przez Radę Administracyjną Marszałkiem Sejmiku Gminnego Powiatu Radzyńskiego.

W listopadzie 1830 r. wybuchło powstanie w Warszawie. W tym czasie w Międzyrzecu zapanowało bezprawie, napady na sklepy, rabunki i bicie Żydów stają się codziennością. W efekcie Rząd Wojewódzki Rewolucyjny tworzy w Międzyrzecu straż miejską, na czele której staje Karol Eichler, który przywraca porządek w mieście.

W marcu 1831 r. Królestwo Polskie nawiedza epidemia cholery. Międzyrzec wyglądał w tym czasie jak miasto umarłych – „były ulice wysłane umarłymi ludźmi i zdechniętym bydłem, widok, który przypominał pobojowiska i trakt rejterady kampanii 1812 …”. Eichler wraz z lekarzami stosował bardzo proste sposoby lecznicze – „… kąpiel gorącą i następnie mocne nacieranie i tarcie ciała szczotkami…”. Zabiegi te miały na celu podniesienie sił odpornościowych organizmu.

Na okres panowania cholery w Międzyrzecu przypada również bitwa między wojskami polskimi, a rosyjskimi pod Międzyrzecem i Rogoźnicą. K. Eichler opiekował się zarówno chorymi na cholerę, jak i wszystkimi żołnierzami, który ucierpieli podczas bitwy. Nie tylko zabezpieczał chorym leki i opatrunki, ale w równym stopniu dbał o ich wyżywienie.

Rodzina Eichlerów z roku na rok się powiększała. W 1833 r. Karol miał już sześcioro dzieci: Władysława, Jadwigę, Helenę, Renatę, Marię i Kazimierę.

W lipcu 1837 r. w Międzyrzecu wybuchła ponownie cholera. Dziennie umierało ok. 30 osób. Eichler uratował mnóstwo ludzi stosując kąpiele w ciepłej wodzie, z ziołami, nacieranie i ogrzewanie ciała oraz lekarstwa.

W 1841 r. aptekę K. Eichlera wizytował pracownik Głównego Inspektoriatu Służby Zdrowia, wysoko oceniając jej przydatność społeczną. Na ręce aptekarza zaczęły napływać podziękowania od osób urzędowych za całokształt pracy związanej z leczeniem rannych żołnierzy oraz za walkę z cholerą. W czerwcu 1842 r. Karol Eichler otrzymał od władz rosyjskich w dowód uznania Patent i Order Św. Stanisława kl. III, a wkrótce potem w 1844 r. szlachectwo, które cenił sobie najbardziej. Jak przystało nowej szlachcie obrał sobie herb „Dębnik”: „Herb ten wraz z dziedzicznem szlachectwem, najłaskawiej nadany został Karolowi Ejchlerowi synowi Godfryda, właścicielowi apteki w mieście Międzyrzecu byłej Gubernii Podlaskiej, Kawalerowi Orderu Świętego Stanisława III Klassy, Dyplomatem Najjaśniejszego Cesarza i Króla Mikołaja I, z dnia 13 (25) marca 1845 roku, za jego usługi dla Armii Cesarsko-Rosyjskiej tak w roku 1812, jak i w roku 1831 w czasie trwania cholery w mieście Międzyrzecu” (Herbiarz Rodzin Szlacheckich Królestwa Polskiego najwyżej zatwierdzony, cz. I, 1853).

W 1845 r. Karol Eichler założył w Międzyrzecu fabrykę wód kolońskich, gdzie produkował wody według opracowanej przez siebie receptury. Jego znakomitej jakości wyroby kwiatowe i leśne znane były nie tylko w kraju, ale i za granicą.

W 1847 r. napisał „Instrukcję dla mojej apteki” – pierwszy polski kodeks dla aptekarza i jego rodziny. Zawarł w niej wskazówki dotyczące organizacji apteki, obsługi klientów, wyboru lekarstw, etyki aptekarza itp.

W sierpniu 1848 r. w Międzyrzecu po raz kolejny wybuchła cholera. Eichler w swoim pamiętniku opisuje przebieg epidemii: „… tak gwałtownie zaczęła grasować, że do 40tu umierało… i to tak trwało przez dwa tygodnie, postrach smutek w całym mieście…”. Miasto zdawało się wymarłe, Eichler pisze dalej „… byłem czynny w cholerze w roku 1831, 1837, lecz nigdy tak właśnie bez przystanku jak w tym roku 1848…”.

W tym czasie Eichler otrzymał mnóstwo podziękowań za pracę od mieszkańców Międzyrzeca. Podziękowanie te były mu szczególnie drogie. Jednak ciężka praca miała swoje konsekwencje, sam Eichler zaczął poważnie chorować. Pamiętnik kończy 13 marca 1852 r. Po śmierci Karola Eichlera aptekę objął jego syn Edward Eichler, który realizował wytyczne ojca zawarte w „Instrukcji”.

Karol Ferdynand Eichler zmarł w 1855 r. w Międzyrzecu Podlaskim. Rękopis cytowanego pamiętnika, manuał apteczny oraz inne pamiątki rodzinne Eichlerów znajdują się w zbiorach Muzeum Farmacji im. mgr Antoniny Leśniewskiej w Warszawie.

Herb Dębnik

nadany Karolowi F. Eichlerowi

13 marca 1845 roku przez Mikołaja I Romanowa

Oprac. na podstawie tekstów Zofii Lech publikowanych w "Rocznikach Międzyrzeckich" w latach 1977 i 1978 oraz "Herbiarza Rodzin Szlacheckich Królestwa Polskiego najwyżej zatwierdzonego".